FĂRÂMĂTÚRĂ, fărâmături, s. f. (Reg.) Sfărâmătură; fărâmă (de pâine). [Var.: fărâmitúră, fărmătúră s. f.] – Fărâmă + suf. -tură. (Sursa: DEX '98 )

FĂRÂMĂTÚRĂ ~i f. Cantitate foarte mică din ceva; pișcătură; strop; dram; pic. /fărâmă + suf. ~tură (Sursa: NODEX )

FĂRÂMĂTÚRĂ s. v. sfărâmătură. (Sursa: Sinonime )

FĂRÂMĂTÚRĂ s. v. brac, fărâmă, firimitură, sfărâmătură. (Sursa: Sinonime )

fărâmătúră s. f., g.-d. art. fărâmătúrii; pl. fărâmătúri (Sursa: Ortografic )

Declinări/Conjugări
fărâmătură   substantiv feminin nearticulat articulat
nominativ-acuzativ singular fărâmătu fărâmătura
plural fărâmături fărâmăturile
genitiv-dativ singular fărâmături fărâmăturii
plural fărâmături fărâmăturilor
vocativ singular fărâmătură, fărâmăturo
plural fărâmăturilor