gravitáre s. f., g.-d. art. gravitării (Sursa: Ortografic )
gravita verb | infinitiv | infinitiv lung | participiu | gerunziu | imperativ pers. a II-a | (a) gravita | gravitare | gravitat | gravitând | singular | plural | gravitează | gravitați | | numărul | persoana | prezent | conjunctiv prezent | imperfect | perfect simplu | mai mult ca perfect | singular | I (eu) | gravitez | (să) gravitez | gravitam | gravitai | gravitasem | a II-a (tu) | gravitezi | (să) gravitezi | gravitai | gravitași | gravitaseși | a III-a (el, ea) | gravitează | (să) graviteze | gravita | gravită | gravitase | plural | I (noi) | gravităm | (să) gravităm | gravitam | gravitarăm | gravitaserăm, gravitasem* | a II-a (voi) | gravitați | (să) gravitați | gravitați | gravitarăți | gravitaserăți, gravitaseți* | a III-a (ei, ele) | gravitează | (să) graviteze | gravitau | gravitară | gravitaseră | * Formă nerecomandată gravitare substantiv feminin | nearticulat | articulat | nominativ-acuzativ | singular | gravitare | gravitarea | plural | gravitări | gravitările | genitiv-dativ | singular | gravitări | gravitării | plural | gravitări | gravitărilor | vocativ | singular | gravitare, gravitareo | plural | gravitărilor |
|