DEZILUZIONÁ, deziluzionéz, vb. I. Tranz. A pricinui cuiva o deziluzie, a face (pe cineva) să-și piardă speranțele, încrederea, iluziile; a decepționa, a dezamăgi. [Pr.: -zi-o-] – Din fr. desillusionner. (Sursa: DEX '98 )

DEZILUZIONÁ vb. I. tr. A înșela iluziile cuiva; a dezamăgi. [Pron. -zi-o-. / < fr. désillusionner]. (Sursa: DN )

DEZILUZIONÁ vb. tr. a face pe cineva să-și piardă iluziile; a dezamăgi, a decepționa. (< fr. désillusionner) (Sursa: MDN )

DEZILUZIONÁ vb. v. dezamăgi. (Sursa: Sinonime )

deziluzioná vb. (sil. -zi-o-; mf. dez-), ind. prez. 1 sg. deziluzionéz, 3 sg. și pl. deziluzioneáză (Sursa: Ortografic )

A DEZILUZIONÁ ~éz tranz. A face să se deziluzioneze; a dezamăgi; a decepționa. [Sil. -zi-o-] /<fr. désillusioner (Sursa: NODEX )

A SE DEZILUZIONÁ mă ~éz intranz. A cădea în deziluzie; a ajunge în stare de deziluzie; a se dezamăgi; a se decepționa. [Sil. -zi-o-] /<fr. désillusioner (Sursa: NODEX )

Declinări/Conjugări
deziluziona   verb tranzitiv infinitiv infinitiv lung participiu gerunziu imperativ pers. a II-a
(a) deziluziona deziluzionare deziluzionat deziluzionând singular plural
deziluzionea deziluzionați
numărul persoana prezent conjunctiv prezent imperfect perfect simplu mai mult ca perfect
singular I (eu) deziluzionez (să) deziluzionez deziluzionam deziluzionai deziluzionasem
a II-a (tu) deziluzionezi (să) deziluzionezi deziluzionai deziluzionași deziluzionaseși
a III-a (el, ea) deziluzionea (să) deziluzioneze deziluziona deziluzionă deziluzionase
plural I (noi) deziluzionăm (să) deziluzionăm deziluzionam deziluzionarăm deziluzionaserăm, deziluzionasem*
a II-a (voi) deziluzionați (să) deziluzionați deziluzionați deziluzionarăți deziluzionaserăți, deziluzionaseți*
a III-a (ei, ele) deziluzionea (să) deziluzioneze deziluzionau deziluziona deziluzionaseră
* Formă nerecomandată