itém2 s. m. / s. n., pl. itémi / itémuri / itéme (Sursa: DOOM 2 )
item (pl. itemi) substantiv masculin | nearticulat | articulat | nominativ-acuzativ | singular | item | itemul | plural | itemi | itemii | genitiv-dativ | singular | item | itemului | plural | itemi | itemilor | vocativ | singular | — | plural | — | item (adv.) invariabil item (pl. iteme) substantiv neutru | nearticulat | articulat | nominativ-acuzativ | singular | item | itemul | plural | iteme | itemele | genitiv-dativ | singular | item | itemului | plural | iteme | itemelor | vocativ | singular | — | plural | — | item (pl. itemuri) substantiv neutru | nearticulat | articulat | nominativ-acuzativ | singular | item | itemul | plural | itemuri | itemurile | genitiv-dativ | singular | item | itemului | plural | itemuri | itemurilor | vocativ | singular | — | plural | — |
|